Tasarımı belirleyen ana kararlardan dairesel rampanın arazideki yerleşimi ve geometrisi, Türklerin Kore’de yaşamış olduğu yabancılaşma deneyimi ile benzerlik gösterir. Karakteristik arazi sınırları ve neredeyse homojen yer seviyesi bağlamına sert bir karşıtlık sunar. Bu karşıtlık, kendi bünyesindeki program ve yapısallık içeriğini tanıdık gerçeklikten izole etme odaklıdır. Kore Savaşı’na katılmış Türkler için orada karşılaştıkları savaş, dil ve doğa ne kadar yabancı ise, tasarlanan iç boşluk da araziye o kadar yabancı olma kaygısı güder. Yer seviyesi ile kurulan ilişki dolaylı hale gelirken, gökyüzü ile olan ilişkinin devamlılığının korunması, anma alanı belirleyen ayırt edici özelliktir.

Rampaya eşlik eden korkuluğun yer seviyesinden bir peyzaj öğesi olarak algılanmasının yanı sıra, kesiti ile Türk birliklerini Kore’ye götüren savaş gemisini akla getirmesi, artık bir “yolcu” konumunda olan ziyaretçiyi bu yeni düzleme odaklar. Rampanın indiği yerde ziyaretçiyi karşılayan müze girişi ve tören alanı, alt zeminde tanımlı bir iç boşluğa dönüşür. Giriş holünün yanından saat yönünde ilerleyen ve dolaşım olarak rampa ile paralellik kuran sergi alanı, mevcut ağaçlar korunarak oluşturulan su duvarını sarar. Anma alanında eğrisel bir eşik olarak algılanan ve alan içerisinde korunan ağaçlardan ikisini barındıran anıtsal su duvarı, etrafında dolaşılarak ziyaretçinin Kore Savaşı’na giden askerlerin anısı ile baş başa kalması için tasarlanmıştır. Bu anıtsal duvar etrafında yukarıdan aşağı gerilmiş 714 adet çelik tel üzerinden yavaşça zemin altına gizlenmiş hazneye akıtılan su, Kore Savaşı’nda Türk birliklerinden verilmiş kayıpların anısını yaşatır. Tören nizamında ziyaretçiler bu anıta ve önlerindeki konuşma platformuna doğru yönelirler.

Dolaşım boyunca kalıcı sergi alanını saran ve yer zeminine olan mesafesi farklılaşan rampa, sergiyi dolaşan ziyaretçinin tören alanı ile görsel ilişkisini örgütler. Burada tasarlanan açıklıklar arasından süzülen ve eğrisel duvarları aydınlatan doğal ışık huzmeleri, kalıcı sergi alanına asgari düzeyde değişken bir kuzey ışığı kalitesi sunar.

Kuzey yönünde geçici sergi alanı ve kütüphane arasından açılan 7,5 metre genişliğindeki yarık, otoparktan tören alanına ulaşmak isteyen ziyaretçilerin iç boşluğa ulaşımını örgütleyen bir dolaşım alternatifidir. Bu alternatif aynı zamanda rampa yönünden gelen ziyaretçileri kuzeye, yani Kaynarca Deresi ve onun yerel doğal florasına yönlendiren bir kanal görevi görür. Yarığa saplanan kütüphane, idari hacimler ve şeref salonu bina programının tamamlayıcı öğeleridir. Barışı ve dinginliği bünyesinde barındıran senaryo, araziye yabancı duruşu ile oluşan karşıtlığı ön plana çıkarır.